Susuyorum. Sessizliklerimi biriktiriyorum. Boğazımda düğüm düğüm kelimelerle, aklımda bir türlü sıraya koyamadığım cümlelerle paragraf paragraf yaşıyorum. Sessizliğimi seviyorum. Sükutumda huzur buluyorum.Seni ilk bulduğumda öyle bir konuşacağım ki, öyle bir patlayacağım ki, şimdi bir yanardağ gibi susup, lav gibi kelimeler biriktiriyorum alımın en geniş haznelerinde. Seni bulduğumda diyeceğim ki: "Sen yokken ben, çok özledim seni. Çıldırdım bazen bu hasretten. Sokaklara çıkıp seni aradım, bulamasamda ve bulamayacağımı bilsem de sabahlara kadar seni aradım.
Sen yokken, hiçbirşey gelmedi aklıma hayat için. Sensizlik herşeyimi kilitledi. Dondurdu bütün hayatımı derin dondurucu misali. Sensiz bir türlü neresinden başlaycağımı bilemedim hayata. Sen yoken ben bu dünyada bugüne kadar en çok ve en güzel seni sevdiğimi anladım... Sen yokken ben, senin için çiçekler aldım, en çok senin eline yakışacak hediyeler getirdim, ve sen yokken ben bir ölü gibi hayata karşı sustum, sustum, sustum. Kimseler anlayamadı sessizliğimi sen yokken."
A.Rahim ÇAKIR
0 yorum:
Post a Comment